Jeśli posiadasz konto na portalu - zaloguj się, jeśli go nie posiadasz zarejestruj się.
Bernikla kanadyjska (Branta canadensis)
Systematyka
rząd: blaszkodziobe (Anseriformes)
rodzina: kaczkowate (Anatidae)
rodzaj: Bernikla ( Baranta)
gatunek: Bernikla kanadyjska (Branta canadensis)
Charakterystyka/ morfologia
Bernikla kanadyjska to największa i jedna z najliczniej występujących gęsi. Bardzo łatwo ją rozpoznać . Przede wszystkim pierwsze, co nam się rzuca w oczy jest czarna głowa z białymi plamami po każdej stronie (na policzkach oraz w okolicy podbródka). Reszta upierzenia jest brązowa z białymi obwódkami dookoła każdego pióra, - co ciekawe, z wierzchu są ciemniejsze, od spodu zaś jaśniejsze. Zarówno pióra nadogonowe jak i podogonowe są białawe, ogon natomiast w całości czarny. Lotki brązowo czarne. Nogi oraz dziób w całości czarne. Samce są większe niż samice - to jedyna cecha różniące samca od samicy. Młode osobniki w całości szare bez białych prążków. Bernikla jest gatunkiem politypowym, czyli posiadającym kilka podgatunków. W przypadku bernikli kanadyjskich tych podgatunków jest aż 11. Długość ciała ok. 45 - 110 cm, rozpiętość skrzydeł do 190 cm, masa ok. 2,0 - 6,5 kg
Biotop/ preferencje pokarmowe
Pierwotnie zamieszkiwała obszary tundry i bagien w pobliżu morskiego wybrzeża i prerie. Siedliska w zasięgu wtórnym to obszary łąkowe i obszary porośnięte turzycami, trzcinami, mchami lub porostami, śródlądowe solniska i słonawe obszary podmokłe (bagniska i trzcinowiska), bagna na pobrzeżach morskich, śródlądowe wody powierzchniowe, brzegi i otoczenie jezior, tundra. Dzikie osobniki bernikli kanadyjskiej spotkać możemy na rozległych, trawiastych terenach w pobliżu wody a niekiedy na uprawach rolnych, na których z ochota się pasą. Żywią się praktycznie tym, co znajdą na swojej drodze - nie ważne, czy to roślinka, czy jakieś małe skorupiaki, mięczaki, czy nawet ryby.
Rozwój osobniczy
Gnieździ się na Alasce, w Kanadzie oraz północnej części Stanów Zjednoczonych. Młode łączą się w stałe pary. W trzecim roku życia, młode osobniki przystępują do rozmnażania, zakładając wpierw swoje pierwsze gniazdo. Gniazdo zazwyczaj jest wygrzebane w gęstych szuwarach, tak, aby jak najmniej zwierząt do niego trafiło. Podgatunki południowe znoszą od 3-10 kremowych jaj wysiadując je następnie przez okres 25-30 dni. Natomiast gatunki północne znoszą od 3-5 jaj również o kremowobiałej barwie. Jaja wysiadują jednak przez 24-25 dni. Wysiaduje głównie samica, podczas gdy samiec strzeże gniazda. Pisklęta są zagniazdownikami. Niedługo po wykluciu są wodzone przez rodziców szukają pokarmu. Za młodu potrzebują w swojej diecie więcej białka zwierzęcego niż dorosłe osobniki. Młode podgatunków południowych są samodzielne dopiero po 60 dniach od wyklucia, podczas gdy podgatunki północne już po 40 dniach. Po okresie usamodzielnienia tworzą się rodzinne grupy, żerujące, i czuwające wspólnie. Zimą wędrują na południe kontynentu po północny Meksyk i wybrzeża oceaniczne. Populacje północno-zachodnie docierają na zimowiska do wschodniej Azji w rejon wysp japońskich.
Status
Obcy na całym obszarze, na którym występuje w Polsce. Rozmnażająca się populacja wykazuje liczebność wzrastającą. Jeden z pierwszych lęgów bernikli w Polsce był prawdopodobnie lęgiem mieszanym z gęgawą (Anser anser). Rozmieszczenie punktowe: co najmniej 130 stwierdzeń ptaków zalatujących i zimujących, głównie w północnej części kraju. Z roku na rok więcej udanych lęgów. Przynajmniej część tych ptaków to uciekinierzy z Ogrodów Zoologicznych bądź z prywatnych hodowli. Gatunek kontrolowany, jednak z ograniczonym skutkiem. Chów i hodowla tego gatunku powinna być możliwa jedynie po uzyskaniu zezwolenia Ministra Środowiska. W krajach skandynawskich i w zachodniej Europie bernikla kanadyjska jest uznawana za inwazyjny gatunek obcy i zwalczana.
Autor: Wanda Kula